Słowo Boże dane na początek Adwentu zwraca uwagę nawoływaniem proroków, którzy zachęcają do nawrócenia, podkreślają zbliżający się koniec czasu i ostateczne nadejście Królestwa Bożego. Dostajemy stosowne słowo Boże na ten radosny czas oczekiwania, wypełniony nadzieją. jaka wiąże się z ponownym przyjściem naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Tak jak słowa otuchy wypowiada Prorok w imieniu Pana Boga „Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu...” tak do nas również Bóg przemawia dziś, również troszczy się o każdego człowieka, ale to wymaga od nas dyspozycyjnego i otwartego serca. Z otwartością jest inaczej u każdego człowieka, ponieważ dźwigamy różne ciężary, mamy różne przeszkody i obciążenia, pokusy świata materialnego, troski i kłopoty. Z przypowieści o siewcy „troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo…”, a Św. Piotr  napomina „Wszystkie troski wasze przerzućcie na Niego, gdyż Jemu zależy na was”.  Pan natomiast troszczy się o człowieka wg słów w Ew. Św. Łukasza 12.24 „Przypatrzcie się krukom: nie sieją ani żną; nie mają piwnic ani spichlerzy, a Bóg je żywi. O ileż ważniejsi jesteście wy niż ptaki!”. Za o. Dolindo Ruotolo, który doświadczył działania Boga, w swoim niełatwym, nacechowanym bólem, niezrozumieniem i odrzuceniem życiu - „jeśli pomodlisz się szczerze i w sercu powiesz w jakiejś sytuacji: «Jezu, Ty się tym zajmij», On to zrobi!” jeśli robisz to co możesz w łączności z Bożą Obecnością, a trudności nie zmniejszają się, ale wręcz narastają „Jeśli zdasz się całkowicie na Boga i w każdej chwili życia będziesz mówił Mu: Ty się tym zajmij, to On nie tylko wszystkim się zajmie, ale i pozwoli ci doświadczyć największego cudu, jakim jest Jego realna Obecność jako osoby żywej”.

Wśród wielu naszych, słusznych próśb powinny przewodzić nam prośby o poznanie naszej drogi, którą wybrał dla nas Pan, tej najlepszej drogi „Daj mi poznać, Twoje drogi, Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami”. Psalmista przedstawia nam Pana, który jako dobry i łaskawy jest nam przewodnikiem, gdy chodzimy Jego ścieżkami, które są pewne i pełne łaski. Ścieżka prawdy ukazana w Psalmie 25 dotyczy również naszej rzeczywistości i chęci życia w prawdzie. Postawa pokory, „otwartych oczu i uszu serca” daje nam szansę na chodzenie drogami prawdy. Dobroć Boga również przejawia się troską w stosunku do grzeszników „Dobry jest Pan i łaskawy, dlatego wskazuje drogę grzesznikom”. Daje różne możliwości grzesznikowi, aby powrócił na Jego drogi. To że Bóg o nas się wciąż troszczy, nie ulega wątpliwości, przecież poświęcił dla nas swojego Syna. Czy dla dobra innego człowieka poświęcilibyśmy życie swojego dziecka, które dał nam Pan? Pewnie zdarzyło się rodzicowi, że wolałby własne życie oddać za życie dziecka i taką myśl pewnie przeżywała najlepsza z Matek, Matka Jezusa i Nasza Matka. Lecz niepojęta dobroć i miłość Boga przekracza wszelkie granice i tak bardzo Mu zależy na tym abyśmy się nie zatracili w doczesności, w tym życiu i w konsekwencji nie odrzucili propozycji przygotowanej dla nas w wieczności. Dał nam Pan swoje prawa, przykazania, drogowskazy na Jego drogi. Przestrzeganie tych praw i opieranie się na Jego Obecności i łasce daje nam możliwość podążania za Jego wolą, ale też mamy wolną wolę wybrać przeciwnie i wybór całkowicie należy do nas.

Św. Paweł w liście do Tesaloniczan napomina do dobrego przygotowania się na przyjście Pana oraz wyraża życzenie „Pan niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich… aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi..”. Gdyż okazywanie sobie pomocy, dobroci, życzliwości i miłosierdzia wypływające z miłości prowadzą niezawodnie do świętości, do Boga. Miłość, okazywana w stosunku do ludzi „trudnych” pochodzących ze środowisk nieakceptowanych społecznie, zmienia osoby nią dotknięte. Jest wiele świadectw nawróceń, gdy okazano miłość osobie odrzuconej przez społeczeństwo, następował zwrot w ich życiu w kierunku dobra i Boga.

Św. Łukasz przedstawia mowę wygłoszoną przez Jezusa do uczniów dotyczącą Jego powtórnego przyjścia w Chwale. Mimo przedstawienia budzącej grozę wizji i kataklizmu, jakie dziać się będą przed ostatecznym przyjściem Jezusa Chrystusa na ziemię „Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte” Św. Łukasz nie ma na celu przestraszenia lecz zachęca „A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”. Oczekiwanie na przyjścia Chrystusa nie powinno w nas budzić przerażenia lecz zmobilizować do godnego przygotowania się na Jego przyjście. Mamy dany czas, aby uświadomić sobie, że wszystko co jest na tym świecie przemija jak poucza Św. Paweł 1Kor 7.31 „przemija bowiem postać tego świata”, a my staniemy przed Chrystusem.